شعری از حمید مصدق

بي تو مردم ، مردم

گاه مي انديشم

خبر مرگ مرا با تو چه كس مي گويد ؟

آن زمان كه خبر مرگ مرا

از كسي مي شنوي ، روي تو را

كاشكي مي ديدم

شانه بالازدنت را

بي قيد

و تكان دادن دستت كه

مهم نيست زياد

و تكان دادن سر را كه

عجيب !‌عاقبت مرد ؟

افسوس

كاكش مي ديدم

من به خود مي گويم:

" چه كسي باور كرد

جنگل جان مرا

آتش عشق تو خاكستر كرد ؟ "

باد كولي ، اي باد

تو چه بيرحمانه

شاخ پر برگ درختان را عريان كردي

و جهان را به سموم نفست ويران كردي

باد كولي تو چرا زوزه كشان

همچنان اسبي بگسسته عنان

سم فرو كوبان بر خاك گذشتي همه جا ؟

آن غباري كه برانگيزاندي

سخت افزون مي كرد

تيرگي را در دشت

و شفق ، اين شفق شنگرفي

بوي خون داشت ، افق خونين بود

كولي باد پريشاندل آشفته صفت

تو مرا بدرقه مي كردي هنگام غروب

تو به من مي گفتي :

" صبح پاييز تو ، ناميومن بود ! "

من سفر مي كردم

و در آن تنگ غروب

ياد مي كردم از آن تلخي گفتارش در صادق صبح

دل من پر خون بود

در من اينك كوهي

سر برافراشته از ايمان است

من به هنگام شكوفايي گلها در دشت

باز برمي گردم

و صدا مي زنم :

" آي

باز كن پنجره را

باز كن پنجره را

در بگشا

كه بهاران آمد

كه شكفته گل سرخ

به گلستان آمد

باز كن پنجره را

كه پرستو مي شويد در چشمه ي نور

كه قناري مي خواند

مي خواند آواز سرور

كه : بهاران آمد

كه شكفته گل سرخ به گلستان آمد "

سبز برگان درختان همه دنيا را

نشمرديم هنوز

من صدا مي زنم :

" باز كن پنجره ، باز آمده ام

من پس از رفتنها ، رفتنها ؛

با چه شور و چه شتاب

در دلم شوق تو ، اكنون به نياز آمده ام "داستانها دارم

از دياران كه سفر كردم و رفتم بي تو

از دياران كه گذر كردم و رفتم بي تو

بي تو مي رفتم ، مي رفتن ، تنها ، تنها

وصبوري مرا

كوه تحسين مي كرد

من اگر سوي تو برمي گردم

دست من خالي نيست

كاروانهاي محبت با خويش

ارمغان آوردم