خنجرُ از رو بستیُ دَم از رفاقت می زنی
تا کی می خوای تبر بشی غرور باغُ بشکنی
هی با تو اَم که می زنی هی با تو اَم که می کُشی
تو هَم یه روز مثل همه تَه می کشی تموم میشی
ذهن دقیق شاخه ها هوای تازه تر می خواد
بهار که از راه برسه عمر سیاهی سَر میاد
جنگل همیشه جنگلُ پُر از نفس کشیدنه
ساقه رو که سر ببری ریشه جوونه می زنه
رو تنِ این باغ بزرگ زخم هزار تا تبره
هزار تا مثل این تبر از یه جوونه کمتره
جوونه ی گوشه ی باغ یه روز میشه طناب دار
اَزَت می گیره حَقِشو به اتفاق روزگار
ضربه بزن تا ببینی که ضربه هات بی اثره
اون که همیشه می شکنه توطئه های تبره
عباس استیری